In de vortex vond geen vernieuwing plaats. Wel veel herhaling.
En als je iets vaak genoeg herhaalt wordt het een dogma, een structuur, soms een machtsorgaan. En daarin gaat van alles fout.
De weg van karma werd geboren.
Niet als straf op dat wat men verkeerd deed, maar als logisch gevolg van de zich alsmaar herhalende beweging. Zo kwamen de Aarde -vortexen vol te zitten met machtsstructuren die niet langer gericht waren op vooruitgang, liefde en respect. Er ontstond een trilling van dominantie in vele vormen.
De zielsgesteldheid van de aardse mens verzwakte en bereikte zijn hogere waardes niet meer.
Daardoor ontstond er een patroon van oorzaak en gevolg, die steeds meer boemerang effecten ontwikkelde.
Die uiteraard ook weer op de mensheid terug sloegen.
Persoonlijk ben ik geneigd om niet langer te geloven in een straffende God van welke aard dan ook.
De Bron is zuiver Liefde.
Maar als die liefde minder en minder in kan dalen ontstaat er liefdeloosheid.
En vanuit die liefdeloosheid worden er dan weer patronen geboren die altijd het thema SCHULD in zich dragen.
En daar moeten we van af,
Er is geen straffende, of wil-opleggende Godheid in het universum.
Wordt vervolgd.
